„მინდა, ყველამ იცოდეს, თუ როგორ სწირავდა თავს სამშობლოს დაცვას აფხაზეთში ერთი ჩვეულებრივი სომეხი ბიჭი…“

„კიდევ ერთი ბიჭი, კიდევ ერთი მეომარი წავიდა ამ ქვეყნიდან უდროოდ. ბიჭს ვამბობ, რადგან ომის შემდეგ ამ ბიჭებს ასაკი აღარ მომატებიათ. იმ ტრაგიკულ წარსულში დარჩნენ, იმ ტკივილთან და უბედურებასთან. ასე მეგონა, დღევანდელი დღეც 1993 წლის გაგრძელება იყო, უფრო ზუსტად – წარსულში დაბრუნება. დღესაც, როგორც მაშინ, გარდაცვლილი მეომრის მთავარი ჭირისუფლები და პატრონები თანამებრძოლები იყვნენ. დღეს “დე-შე-ბე”-ლი “ფიქსა”, გარიკ გასპარიანი, ჩვენი ბიჭების ზეციურ ლაშქარს შეუერთდა. სულ 56 წელი იცოცხლა. ჯანსაღი ცხოვრების წესით ცხოვრობდა, მაგრამ წაგებული ომის ტვირთი ყველაფერზე მძიმე აღმოჩნდა, ვეღარ ზიდა და ძირს დაენარცხა. მიწა ყველაზე გულმხურვალე აღმოჩნდა მათთვის 27 წლის განმავლობაში. მხოლოდ მიწა უღებს ფართოდ კარს ამ ბიჭებს და გულში იკრავს ყველასგან მიტოვებულებს. მე ეს დღეს მთელი სიცხადით ვიგრძენი. ვეღარ გაუძლო, თუმცა მკვდარსაც დაუმარცხებლის სახე ჰქონდა. სწორედ ისეთი, როგორც ტამიშში, როდესაც დაზვერვაზე კი არ მიდიოდა, და მიფრინავდა. ვუყურებდი ბრძოლის ველზე და სიცოცხლეზე ფიქრის მრცხვენოდა, მაგრამ სიკვდილზე ფიქრიც უადგილოდ მეჩვენებოდა, რადგანაც მისი შემართული გამომეტყველებიდან იმედი ჩემამდე მზის სხივზე უსწრაფესაფ აღწევდა.